de kindertijd zou de gelukkigste tijd in iemands leven moeten zijn. Iets om te onthouden met liefde en nostalgie tot de dood.
Dat zou het moeten zijn. Maar het is niet zo vaak. Omdat niet elk kind het geluk heeft om te functioneren en geboren te worden in een liefdevol gezin. Soms zijn de kinderen van zijn familie doen het niet zo goed, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms hebben ze last hebben, soms zijn ze lijden, soms zijn ze En soms gaat het zo ver dat hij heeft om de familie te verlaten of zijn ouders hebben om zichzelf achterlaten.En hoe ontwikkelt het lot van zo \’ n kind zich verder?
Hierdoor hebben veel kinderen geen andere keuze dan in een kinderhuis te wonen,maar het is niet de warmte van een familiehaard.
Het Kinderhuis kan het gezin niet vervangen. En zoals het mij lijkt na het zien van het artikel waar ik het hier over heb, is dat niet het geval, zelfs als de situatie verandert. Omdat ik en de auteur van dit artikel een enigszins andere kijk hebben op die “jeugd van ambtenaar.”
Zoals de auteur vermeldt, zijn de meeste kinderen die bij hun eigen ouders wonen verwend. Deze kinderen willen het beste en geliefde, en ze worden begeerd. En zulke kinderen weten vaak niet eens de waarde van geld. Kinderen “uit weeshuizen” worden dit ontzegd, omdat de staat niet zo genereus is als zijn eigen ouders.
En dat is de reden waarom, indien mogelijk, ten minste 6 keer in 1 maand, moet worden genomen om dergelijke kinderen die goede daden doen, geschenken kopen en wonen in kinderhuizen. Ze waarderen elk klein ding. Ze komen meestal niet uit hun eigen familie.
Het is ook mogelijk om een aantal financiële bijdragen te sturen naar deze kinderen om hen te helpen in de vorm van collecties of stichtingen.
De auteur van het artikel heeft gewoon een ander standpunt, omdat hij dit vanuit een ander standpunt ziet. Haar perspectief is zeker net zo waar als het mijne.
Laten we het een beetje oneens zijn op basis van wat ik weet. Kinderen in normale gezinnen zijn vaak veiliger en verwend, maar het tegenovergestelde is waar.
Ervaring met “kleuters” in mijn woonplaats is het tegenovergestelde. Aan de andere kant hadden ze betere kleren dan kinderen uit gewone werkende gezinnen en vaak hadden ze, ze gingen nooit een keer naar de zee, en vaker op vakantie na de ineenstorting van de lijn kameraden, konden veel gewone gezinnen uit mijn buurt het zich niet veroorloven. En het zijn kinderen van “dětcák” die de waarde van geld niet kennen, omdat de staat en de werknemers alles voor hen regelen, wat er wordt verkocht en wat het is
.
Maar ik ben het er ook mee eens dat ze onze aandacht verdienen. Omdat het niet hun schuld is dat hun ouders zijn wat ze zijn.